कल्पनेतलं थोडसं....

कल्पनेतलं  थोडसं.... 

असं काय कमावलंय मी कि मला गमवायची भीती वाटतेय; उगाच भीत भीत आतापर्यंत काही कमवायचंही राहून गेलं.

मुळातच सुमार बुद्धीमत्ता, कल्पनाशक्तीच दारिद्र्य, कुठलाही विशेष गुण नाही, कुठलीही विशेष कला अवगत नाही, उत्तम personality नाही कि काही करायची ambition नाही. 

रोज उठून नशिबाला दोष देण्यात तरी काय अर्थ आहे. 

का उगाच अट्टाहास हेच करणार अन तेच करणार चा. नाही न सगळ्यांनाच सगळं शक्य होत कधी कधी. 

सगळेच शिवाजी किंवा सगळेच विवेकानंद झाले तर कसं चालेल? 

कढईत पडलेल्या मक्याच्या दाण्यासारखं झालंय. प्रत्येक दाण्याचा पोप्कॉर्ण झालाच पाहिजे. नाही होत काही काही दाण्यांचा पोप्कॉर्ण. मग त्या दाण्याला कळलं पाहिजे कि पोप्कॉर्ण बनवण्याचा प्रयत्न करणाऱ्या त्या उपरवाल्याला?

राजू बेडरूम च्या फ्रेंच विंडो मध्ये बसून विचार करत होता. विचार करण्यात आणि नशिबाला दोष देण्यांत मी जेवढा वेळ घालवला तेवढा वेळ इतर चांगल्या गोष्टीसाठी दिला असता तर .... तर आज सोमवारी इथे बेडरूम च्या खिडकीत बसून विचार करत नसतो तर स्वतःच्या ऑफिसच्या केबिन मध्ये बसून काम करत असतो. 

असो काही बदल होणार असेल तर असल्या विचारांचा फायदा आहे. 

अंघोळ करावी. शोवर चालू झाला. 

बाईक कुठे उभी करू ... आडोसा कुठे शोधू .... केवढा हा पावूस अचानक ... 

हुश्ह... आता हा थांबेपर्यंत इथेच उभा राहतो ... 

स्वतःशीच हसत राजू विचार करत होता .... पावसाळ्यात पावूस येणार हे माहित असतानाही आपण पावसाला का दोष देतो 

अचानक आला असं का म्हणतो .... 

"एस्कुज मी..."

"अंधेरी MIDC ला जाण्यासाठी इथून बस मिळेल न?"

राजूने वळून पाहण्याआधीच तिचा दुसरा प्रश्न येवून आदळला. 

"हो बहुतेक... पण मलाही नक्की माहित नाही... मी बाईक ने travel करतो... पावूस आल्यामुळे थांबलोय"

"ओह्ह ... okkkey" असं म्हणत वाजत असलेला फोन तिने उचलला. कोणत्या तरी फिल्म ला किंवा सिरिअलला काहीतरी काम करत असावी. उशीर झाला असणार तिला. रिक्षा संप असल्यामुळे बस साठी आलीय. 

दिसायला बरी आहे... पण केस का बांधून ठेवलेत? वाऱ्यावर उडण्याचा केसांचा मुलभूत हक्क का हिरावून घेतेय हि?

जावू दे एकदाही पहिल नाही तिने माझ्याकडे... 

पावूस थांबला... बाईक ची seat पुसून... हेल्मेट डोक्यात अडकवून राजूने unicorn ला कीक मारली (राजू ची बाईक कधीच button start होत नाही) तेवढ्यात पुन्हा "एस्कुज मी..."

कुठल्याश्या जेमिनी नावाच्या कंपनी जवळ तिला सोडून राजू गेला अंधेरी वेस्ट ला. 

interview साठी बरीच गर्दी होती. 

छान झाला interview . जॉबही  मिळेल कदाचित.

अंघोळ करून बाहेर आला. कपडे केले. चहा घेतला.

स्वतःच्या i20 वर फडका मारून तो निघाला हायवे च्या दिशेने.

रोज उठतो अन असा  जातो. कुठे जायच, काय करायच, काही ठरलेल नसतं. 

पण काहीतरी शोधत मात्र असतो.

काय शोधतोय हे त्याला कळलं असत तर सापडल हि असत कदाचित 

:क्रमश: 

जयंत पवार